bahadir

esmez rüzgâr sen susarken susma, şarkılar söyle bana. hafif bir esinti ile başla, ardından çıksın bir fırtına... etraftaki yapraklarla, ben de savrulup uçsam da, sen yine de söyle, susma bir daha.... durma, hüzünlenip ağlasan da, yağmurlar yağsın bu akşam İstanbul'a. damlalar arasında, boğulur gibi olsam da, bırak düşsün damlalar, yavaş yavaş toprağa. istersen tut elimi, istersen sarıl bana başın omzumdayken, devam etsin fırtına. sıkılmam #

bilirim ki gönlüme, gelmezsin artık geri. gelsen de giremezsin, değiştirdim kilidi. senden sonra silkinip, toplanan bu acemi, bir iki mısra yazar, şair sanır kendini....

geçenleri izlerken, bir duvar kenarında ne soğuk var aklımda, ne de kararan hava çabuk geçer saatler farkında olmasam da önümdeki sayfalar, yavaş yavaş dolmakta kahvemi yudumlarken, loş bir ışık altında yağmur çiselemekte, kağıtlar ıslanmakta kalkmak istemesem de, yazının ortasında gitme vaktim gelmiş, sisli sokak elveda

olmasan o kadar uzakta, bilmediğim bir diyarda, yüzünde bir gülümsemeyle, otursaydın karşımda. dolaşırken yağmurda, bazen düşünüyorum da, ne kadar iyi olurdu, görüşseydik bir ara... alıştım demiştim ya, ben böyle yaşamaya, karanlık sokaklarda, amaçsız dolaşmaya. uzun zamandan sonra, senden haber alınca, iki dakika da olsa, konuşmak yeter bana.

güneş henüz doğmuşken, batmaya niyetlenmiş, bulutlar bu batışı, insanlardan gizlemiş... kısa aralıklarla, hafif rüzgârlar esmiş, gökyüzüne bakanlar, "geçer" deyip yürümüş. zaman ilerledikçe, birden soğuk bastırmış, insanlar sokaklara, bir bere alıp çıkmış. hava dönerken kışa, insanlar eve kaçmış, mevsim yazdı derken, bir kıyamet yaklaşmış. kimseler gitmez diye, tiyatrolar kapanmış, doğalgaz tükenin

  belki anlatmaya yorulduğumdan suskunluğum,  uzun zaman oldu, sebebini çoktan unuttum.  bilmem, zamanında çok fazla mı konuştum,  yoksa yanlış anlaşılmak mıydı korktuğum?  epey zaman geçmiş, sessizlikten bunaldım,  bir kalem ve defterle dolaşmaya başladım,  yağmurlu bir gündü, bir fotoğrafa baktım  işte o gün yeniden, "konuşmaya" başladım.

  Söyle, seni nereden tanıyorum ben  Yanımdan mı geçtin, İstiklal'de yürürken?  Konserde mi çarptın, aşk şarkıları dinlerken?  Bilmiyorum, söyle, neden böyle oldum ben birden?  Bu yüzü bir yerden hatırlıyorum ben  Galiba yine böyle bir güneşli günden  Belki de tam şu anki gibi güneş batarken  Karşılaştık seninle sanki, ben Pinhani dinlerken.  Belki böyle bir hava, beni mahvederken  Tam da şiir yazma hastalığım, nüksederken*  Belki de Orhan V

Söylemek istediğim bir şeyler var, Doğru zamanı yakalayamıyorum. Olmam gereken yerde miyim, Bilmiyorum. Doğru zamanda, doğru yerde, Anlamsız bir şekilde, Tanımadığım bir his beliriyor içimde Görüyorum kapıyı, birkaç adım önümde Dokunsam açılacak gibi, Bir merhaba yeterli sanki.

Üzerimde dünün yorgunluğu var, Aklımda yarınla ilgili hayaller... Çimenlere yatmış, bulutları seyrediyorum, Sırtımda toprak ve çimen lekeleri, Aldırmıyorum. Ellerimde kır çiçekleri, Seni bekliyorum. Sert bir rüzgâr esiyor birden, Aniden bugüne dönüyorum. Sonra yine hayallere dalıyorum, Çimenlere yatmış, bulutları seyrediyorum.

Yağmur yüklü bulutlar dolaşsın tepende, Sevgi dolu yağmurlar yağsın üstüne, Her damla seni bin mutlu etsin diye, Olsun bütün yağmurlar benden sana hediye. Sevgi kokan rüzgârlar vursun yüzüne, Baharın kokusu sinsin saçının teline, Rüzgârları ekebilirsen kalbine, Fırtına biçersin mutlulukla dolu, neşeyle. Güneş vurursa yüzüne, yüreğinin yerine, Yansıtıver kalbine, sakın vakit kaybetme. Kavuşursa güneş, kalbinin derinine, Amacına ulaşır, bu üç güzel hediye.